Strijd

Weer klaar voor de strijd.

Zo aan het begin van 2015, op een zondag namiddag, is een overpeinzing op zijn plaats.
Even terugblikken, maar vooral vooruitzien.

Vlak voor de eindstreep van 2014 werd ik onderuitgehaald door een longontsteking. Even moest ik alles loslaten en ja, alles ging gewoon door.
Gelukkig knap ik al weer aardig op.

En dat is maar goed ook. Politiek gezien ga ik mijn mouwen weer opstropen. Al zijn wij, PvdA Staphorst, klein, de perikelen rondom Reestmond laten toch maar mooi weer zien dat lawaai maken helpt. Dus nee, wij gaan de komende tijd onze mond niet houden. Ook niet als het gaat om identiteitsgebonden zorg.

Ik had in 2014 te maken met een UWV dat me bestempelde als een fraudeur.
Gelukkig wordt dit instituut nu onder de loep genomen in haar bejegening van klanten. De nationale ombudsman en onze eigen Lodewijk Asscher moesten er aan te pas komen. Ik kan uit de grond van mijn hart zeggen dat ik het te doen heb met uitkeringsgerechtigden die in alle onschuld of onwetendheid een geschil krijgen met het UWV. Ook hier hielp lawaai maken.
Nog een reden om de mouwen op te stropen.

Maar mijn overpeinzing gaat verder dan de politiek. Of beter gezegd maakt politiek persoonlijk. En daarmee kom ik voor een dilemma te staan. Theorie en praktijk stroken niet altijd. Ik doe een bekentenis: in theorie ben ik roder dan in de praktijk. Rood staat voor samen, sociaal, delen, zorg en bovenal solidariteit.Maar in 2014 deed ik graag de dingen alleen, bezocht ik familie/vrienden te weinig en bovenal zette ik mezelf klem. Zo klem dat ik onderuit werd gehaald door een longontsteking.

Nu is het 2015.
Ik ga er weer voor en toch zal ik het wat anders moeten doen. De mouwen blijven opgestroopt, want dat is nodig.
De buurvrouw, mijn schoonmoeder, mijn gezin en mijn vriendinnen worden echter weer mijn spiegel. Samenleven in de praktijk.
En om die praktijk te kunnen vertalen in politieke keuzes en om de politiek te staven aan die praktijk stroop ik mijn mouwen op.

Ten slotte, ik kan het niet laten. In een samenleving die werkt wonen rode vrouwen.
Joke Smit, “Er is een land waar vrouwen willen wonen”, schreef een rode vrouwenutopie.
Ja, ook ik maak me schuldig aan utopische dromen.

Een ieder een goed 2015 gewenst !!