Reformatorisch

Reformatorisch zorgcentrum
En weer komt het boek Knielen op een bed violen van Jan Siebelink ter sprake. Hij moest eens weten. Voor heel veel mensen is het moeilijk om de opvattingen van reformatorische mensen te doorgronden. Zo ook voor mij. Als dan een journaliste mij dan vraagt wat reformatorisch precies inhoudt kan ik dat niet goed uitleggen. Ik kan alleen verwijzen naar het boek Knielen op een bed violen. Zo iets dus!
De aanleiding van het interview is het plan om een Reformatorisch zorgcentrum in Staphorst te bouwen. Wie ben ik om dat tegen te houden? En toch doe ik een poging.
Ik vind het niet goed dat we mensen, dus ook ouderen als ze zorg nodig hebben, gescheiden huisvesten. Iedereen heeft recht op een gelijke behandeling. Waar mijn boosheid tegen onrechtvaardigheid vandaan komt weet ik niet. Ik ben toch echt opgegroeid in Staphorst tussen allerlei Staphorsters van diverse pluimages. Ik probeerde vroeger wel eens te schoppen tegen het principe van mijn ouders om op zondag geen gras te maaien omdat de buren zich daar aan zouden storen. Maar nu ik volwassen ben roep ik vaak: doe toch aardig tegen elkaar, dat kost net zo veel. En dat levert ook meer op.
Ik wil de reformatorische gemeenschap dan ook hierbij oproepen: Beperk je zorg niet tot mensen van de eigen kerk!
Wat ik onlangs geleerd heb is het verschil tussen het evangelische en reformatorische geloof. Een lichtje verspreiden onder alle mensen of alle lichtjes bij elkaar op een plek.
Ik ben niet van de lichtjes, maar wel van de verdraagzaamheid.
Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen….
Dus graag bij voorbaat niemand uitsluiten en geen enclave in onze gemeente. Wij willen toch geen “vreemdelingen en bijwoners” meer?
Liesbert Lubberink